"Hayat ileriye bakarak yaşanır, geriye bakarak anlaşılır.’’ diyen Kierkegaard, ileriye bakarak, büyük bir coşkuyla sevdiği nişanlısı Regine’yi mutsuz etmemek ve kendine maruz bırakmamak adına terk edip, dönüşü olmayan bir yola adım atmıştı.

Aradan zaman geçtikten sonra başını geçmişe çevirdiğinde anladığı ve eline kalan tek şey pişmanlık olmuştu.

Pişmanlık! 

Ne büyük çaresizlik.

İnsanı içten içe çürüten, tekrarı olmayacağını bildiğimiz bir anın yeraltı şehri.

Kalbimizden süzülen kelimelerle yaptıklarımız birbirine zıt bir eksende durduğunda yaşam önü alınamaz bir kaos alanına dönüşür.

Kalbiyle aklını harmanlamak yerine sadece düşündüğünü yaşayanları maskot etmiş bir dünyadır burası. Yaşam, iki satır arası bekleme salonu değildir. Gerçekliğine inandıklarına sahip çıkmayana âlem sırtını döner.

Heidegger zamansallığı,üç boyutun birliği olarak değerlendirmişti.

Geçmiş, şimdi ve gelecek sadece zamansallık kavramı içinde değerlendirildiğinde anlamlı bir hâl alır. Şimdi, bugün ile yarın arasında bir çarşaf gibi uzanır.

Bugünümüzün kehaneti yarınımızın gerçeği olabilir. 

Tarkovski, Stalker’da ,"Gerçeği ararken, gerçeği keşfedeceğime, onun değiştiğini görüyorum" demişti.

Gerçek, biz ona her baktığımızda başka anlamlara evrilir.

Zamanda, zamanın akışında sürekli form değiştirir.

Sadece dönüşmek için dilimizin mağarasında bekler.

Bu dönüşüme katlanabilecek kadar sabrımız ve olgunluğumuz yoksa iç sesimizi duymazdan gelip, binbir emekle girdiğimiz kapılardan bir hışımla çıkarız.

Kapanan kapılar aslında çoktan tokmağını çektiğimiz kapıların aynadaki aksidir.

Arkamızı döndüğümüz her anlam bir keşke yazdırır hanemize.

Geçmişin ihtimali bugünün ızdırabına dönüşür.

Yarına olan talep aslında elinde olmayanı isteme arzusudur.

İnsan hep arayan ama ne aradığını bilmediği için sürekli o boşluğu doldurmaya çalışan bir varlık.

Bununla baş etmenin tek yolu ise yarın.

Bugün ise çok net.

Yaşamın her bir saniyesinin ne denli kıymetli olduğunu bilen bir denge.

Cüretkâr ve talepkâr değil. Beklentisi anda.

Yarına ne kadar hızlı koşarsan koş ruhunu geride bırakamazsın.

Kavuştuğun yarın değil yaran olur.

Yarın; telaştır, muammadır.

Yarın; hayale bandırılmış çiğ bir zaman diliminden daha fazlası değildir. Yaşam anda, yarını kutsamayı bırak!