Varlığının idrakında olan insan şifreyi çözmüş var oluşunun sebebini anlamıştır . 

Dünyanın dönüşü güneşin doğup batması ,yağan yağmur, açan çiçek tohumun ağaç olması meyve verme serüveni …

Kuzunun melemesi hep bir varoluş değil mi ?Bu oluşlar insan için.

Yeryüzü ,yeraltı ,gökyüzü sonsuz hazinelere sahipken bir insan düşünün ki anın hakkını veremediği için sıkıntıda .Yapacak işi yok oflamaktan başka .İnanın böyle insanlar kendini de çevresini de yoruyor.  

Etrafımızda varsa böyle of severler bize düşen el uzatmak , mucizeyi idrak ettirmek .Mucize insandır yaratılış gayesine uygun  eyleme dönen her adım mucizenin keşfidir adeta.

    Mucizenin insan olduğunu idrak eden eğitimcinin yol alış öyküsü de farklı olur. 

Okul serüveninde şanslı olan öğrenci gözünün içine bakarak onu sevgi ile karşılayan öğretmenini gördüğünde keşfedilmeye muktedir bir hazine gibi kendini kıymetli görür. 

Kıymetin kendinde olduğunu bilse de sevgisi ile taçlandıracak öğretmeni en büyük şansı. 

  Öğretmenlik kutsaldır lakin her meslekte olduğu gibi öğretmenlikte de kendini geliştiren öğretmen bambaşkadır . Gelişime önce gönülden başlamamız gerekiyor.

  Küçük bir dokunuş bazen bir insanın hayat seyrini değiştirir. Farkında olmamız gereken etkimizin ne derece yüce olduğunu fark etmek...  

Kendimizi keşfederek yol çıksak, başkalarını eleştirmek yerine kendimizden başlasak eleştiriye. Aynalara bu sefer kendimiz için bakmayalım .

Çünkü bu sefer başka sefer. 

Var olmadan var edemeyiz .

Yüreğimizde sevgi yoksa bir çocuğun sevgisini hissedemeyiz. 

Sevgimizi sorgulayalım hatta .Neyi seviyoruz ve neden seviyoruz. 

Nasıl seviyoruz?

En önemlisi sevmeyi biliyor muyuz? 

Bırakalım süslü kelimeleri samimi olalım.

Samimi bir gülüşle karşılayalım öğrencilerimizi.  

Öylesine samimi bir gülüş ki ömür boyu unutulmayacak  cinsten olsun. 

Yıllar geçsin ve o gülümseme anılarda kalmasın sadece; ilmek ilmek örsün gönül bağlarını.