Bir inancı, bir aşkı, bir sevgiyi, bir ahlakı gün ve haftalara sıkıştırmak, İslam’ın anlayışından asla değildir. Her birisi mezara kadar daimidir.

Anneler günü!

Babalar günü!

Sevgililer günü!

Bekârlar günü!..

Şimdi de aynı gidişatın ruhanilik karşıtı olan,

“Din Görevlileri Haftası” türetildi.

Yanı Avrupai tarzda,

“Papazlar Haftası!”

…

Ömrümüz boyunca çapalasak da ödeyemeyeceğimiz anne ve babalarımızın hakkını öyle bir güne sığdırarak sıyrılmak gâvur aklıdır,

Müslüman aklı değildir…

…

Aynı şekilde,

Devletin en üst kademesi,

“Din Görevlileri” haftasını kutlayarak kutsama görevi yapmalarının vebalinden kurtulacaklarını zannediyorlarsa yanılıyorlar.

...

Bir kere sormuş olalım,

kimdir görevliler, kimdir görevli olmayanlar?

Kur’an’ın bizlere sünmüş olduğu mesaj çerçevesinde, her mümin emirleri yapmaya, yasaklardan sakınmaya görevlidir.

Adamı, ayrıcalıklısı, mahsus görevlisi olmaz.

…

“Din adamı!”

İslam’a göre herkes dinin adamıdır.

“Sen dinin adamısın ben dinin adamı değilim” diyebilir miyiz?

İslam’ın insanlığa ve kâinata evrensel bakışını günlere ve haftalara indirgeyerek sınıf ve zümrelerle sınırlandırmak sanırım “Dinlerarası Diyalog” denilen yeni bir kuşağın İslam’a bakış açısıdır.

Tahrip etmek, kuşa çevirmek.

Birileri İslam’ı diğer batıl dinler gibi görüyor.

Ve biz de bu akla bodoslamadan atılıyoruz.

…

“Din adamları” sınıfı papazlar ile hahamlardır.

Bizde öyle bir sınıf yok.

Vardır demek küfürdür.

“Din Adamları” ayrıştırması bir açıdan laikliği kutsamaktır.

Yanı din adamı ayrı, dünya adamı ayrı.

Din ayrı, ticaret ayrı

Din ayrı, devlet ayrı…

…

Şunun altını kalınca çizelim.

Kâinata hükmeden İslamiyet’e salt “din” dersek eksik ifade etmiş oluruz.

Yüce Rabbimiz, “Allah indinde hak din İslam’dır” buyuruyor.

Üzerine bir sefer daha basalım.

“İslam dini.”

Herkes adamıdır, herkes görevlisidir.

Bunun haftası taftası olmaz…