Bir çocuğun ihtiyacı başka bir çocuğun ihtiyacından farklı değildir diye karşılık verdim.

Dokunulmuş, Çocuğa Nasıl dokunurdun?

Bir çocuk düşünün

Hayatında, ne yaptığını bilen ve Hayatında ne yaptığının farkında olmayan ve varlığının değerini bilmeyen kişilerle büyüyen…

Bilmek yalnızca, kendi bildiklerinden de oluşmuyorsa üstelik.

Dokunmak

Dokunamamak

Dokunup öldürmek

Dokunup yaşatmak

Söylesene çocuk sen neredesin.

Senin gözünden baksak bize ne gösterirdin.

*****

Yaşanılan incinmelerin, yıpratıcı yanının çocuk üzerindeki etkisi, travmanın doğası, çocuğun ruh dünyasında nasıl karşılık bulduğu ve çocuğa sarsıntı ile başa çıkmada yardımcı olabilecek yöntemleri bilmek için her zaman uzman olmaya gerek yok.

Çocuk birey olarak, olay genel bir durum olarak görülebilir.

Çocuğun yeteneklerini, aklını, merhametini ortaya çıkarmasına destek olarak, kendisinin de kıymetli bir birey olduğunu fark etmesine yardımcı olacak çocuğun kendisini keşfetmesinin ve sorunları ile mücadele edebilmesinin önünü açacak “yetişkin” olmak.

Ne yaptığını bilen, niyeti sadece çocuğa doğru dokunmak olan. Bu sefer beden dili ile yüreği ile zekâsına ve yeteneklerine güvenecek bir büyük olmalı insan.

Çocuklarda, büyüklerde kendileri ile alakalı her şeyi bildiğini zanneder.

Halbuki paylaşılmayan bilinmez insanı bu durum huzursuz eder.

Bilmek istersin. Ne hissediyor.

Ne hissedildiğini paylaşmak sadece sormak anlamına gelmemeli, anı paylaşmalı birlikte. Bazen göz ucu ile…

Birlikte, her şey birlikte (7/24 den bahsetmiyorum kaliteli ve samimiyet kokan dakikalar bile olabilir); konuşmak, düşünmek, gülmek, öğrenmek, oynamak, birlikte sorumluluk almak.

Güven zemini oluşturacak… Düşünsene karşılıklı güven ortamı kimi huzursuz eder ki.

Büyükler mi bu sefer çok bildiklerini sanırlar.

Anlaşılmadıklarını görünce çocuk yalnız hisseder.

Yolunu çizer, sen kendine bakmaya fırsatı bulamadan, o sana seni onaylayacak davranışlara girer.

Çocuklar bilmediklerini, korkularını, heyecanlarını ve çaresizliklerini kelimelere dökemezler.